Psychoterapia indywidualna

Co oferujemy?

Proponowana przez nas psychoterapia indywidualna może mieć formę specjalistycznego wsparcia w doświadczanych przez Ciebie problemach lub służyć uzyskaniu wglądu w źródło ich pojawienia się i powtarzania. To proces, w którym dzięki przyjrzeniu się dotąd nieświadomym nastawieniom, oczekiwaniom, schematom postępowania, przeżywania i rozwiązywania problemów dążysz do polepszenia jakości swojego życia. Do efektów spotkań ze specjalistkami pracującymi w krakowskim gabinecie „Terapia dla Ciebie” można zaliczyć także: wypracowanie umiejętności brania odpowiedzialności za swoje uczucia i działania; nabranie dystansu wobec świata, a zwłaszcza czynników, które dotychczas okazywały się dla Ciebie destrukcyjne; zwiększenie poczucia własnej wartości i pewności siebie w kontaktach z innymi.

Nasz zespół tworzą specjalistki pracujące w różnych nurtach i podejściach psychoterapeutycznych. Wierzymy, że świadomie podjęty wybór podejścia, w którym chcesz pracować i osoby psychoterapeuty stanowi bardzo ważny element udanego procesu psychoterapii.

Zapraszamy do zapoznania się z zamieszczonymi na stronie informacjami na temat podejść i nurtów w psychoterapii oraz biogramami naszych psychoterapeutek.

Pamiętaj!

Od relacji pomiędzy klientem a terapeutą zależy w dużej mierze sukces psychoterapii.

Psychoterapia, czyli co?

Psychoterapia to potoczne określenie na szereg teorii i rodzajów postępowania wykorzystującego środki psychologiczne zamiast farmakologicznych w celu leczenia chorób i zaburzeń psychicznych oraz dysfunkcyjnych form przeżywania, zachowania i nieadaptacyjnych form przystosowania oraz pracy nad poprawą jakości życia.

Psychoterapia jest specjalistyczną metodą leczenia, polegającą na stosowaniu zaprogramowanych oddziaływań psychologicznych opartych na fachowej wiedzy teoretycznej oraz umiejętnościach psychologicznych psychoterapeuty. Zakres tych odziaływań nie wykracza poza to, co mieści się w ramach osobowości osoby zgłaszającej się na psychoterapię, jej umiejętności, przeżyć, zachowań. Nie obejmuje systemu wartości, światopoglądu, duchowości, czy też wyznawanej przez osobę religii.

Istotne w psychoterapii są:

• środki psychologiczne,
• intencjonalność,
• wzajemne relacje pomiędzy klientem a psychoterapeutą, co w świadomy i zamierzony sposób jest wykorzystywane przez psychoterapeutę do celów terapeutycznych.

 

Dla Kogo?

Psychoterapia ma służyć tej osobie, która się na nią zgłasza. Nie jest nastawiona na oddziaływanie w bezpośredni sposób na ludzi z otoczenia klienta.

Jakie są formy psychoterapii?

Istnieją dwie zasadnicze formy psychoterapii:

• Psychoterapia podtrzymująca: nastawiona na usunięcie objawów chorobowych, zablokowanie możliwości przejawiania zachowań stanowiących problem.
• Psychoterapia nastawiona na przebudowę osobowości: wewnętrznej zmiany, przekonań, sposobu doświadczania czy przeżywania różnych sytuacji.

Teoria i nurty w psychoterapii

Nie ma jednolitej teoria psychoterapii, co oznacza, że nie ma jednego jej rodzaju. Można wyodrębnić kilka głównych orientacji teoretycznych, na bazie których powstawały różne szkoły i formy psychoterapii. Ważne jest, aby wybierając podejście psychoterapeutyczne,  przeanalizować jego podstawowe założenia teoretyczne określające sposób leczenia, jego przebieg, czynniki leczące i skuteczność.

Wyodrębnia się cztery główne nurty w psychoterapii:

1. Psychoanaliza – najstarsza szkoła psychoterapeutyczna stworzona przez Zygmunta Freuda pod koniec XIX w. nieprzerwanie rozwijająca się po dzień dzisiejszy. Założyciel nurtu za podstawę problemów ludzi, których określa się mianem neurotyków uznawał istnienie wewnętrznego konfliktu, który w największym uproszczeniu rozgrywa się pomiędzy tym, czego człowiek chce, a tym co u wolno lub na co sam sobie pozwala. Mylnie można uznać za cel tak rozumianej psychoanalizy odrzucenie zasad, ograniczeń rzeczywistości społecznej czy kultury. Psychoanalityk nie opowiada się, nie ma takiego prawa, ani za pragnieniami pacjenta, ani za źródłami ich ograniczeń. Zadaniem psychoanalityka jest doprowadzenie do uświadomienia sobie przez osobę w procesie psychoterapeutycznym charakteru przeżywanego przez nią konfliktu i samodzielne podjęcie świadomego wyboru, jak dalej żyć. Terapia w tym nurcie polega na stopniowym odsłanianiu i uświadamianiu sobie procesu obrony stosowanego aby zamaskować skonfliktowane treści psychiki. Poddaje się analizie symptomy choroby, ale także marzenia senne, czynności pomyłkowe, skojarzenia, w których ujawniają się wyparte ze świadomości treści. Koncepcja Freuda stosowana jest do leczenia nerwic. Psychoterapia głębszych problemów i zaburzeń, jak zaburzenia tożsamości, czy osobowości opiera się na psychoanalitycznych koncepcjach relacji z obiektem, w których szczególny nacisk kładzie się na nieświadomym odtwarzaniu nieprawidłowych faz rozwoju relacji pomiędzy dzieckiem a jego opiekunem. Także tutaj celem jest odkrycie działania mechanizmów obronnych, ale specyfiką tego podejścia jest pomoc w zrozumieniu, iż problem dotyczy tożsamości, granic chroniących “ja”, które jednocześnie je deformują, zaburzając w ten sposób relacje ze światem, innymi, sobą samym.

Obecnie, jednym z najbardziej rozwijających się kierunków psychoanalizy i najbardziej skutecznym jest podejście psychodynamiczne.

Ponieważ podejście psychodynamiczne wywodzi się koncepcji psychoanalitycznych, zatem opiera się na je podstawowym założeniu, w myśl którego rozumienie życia psychicznego wymaga refleksji nad nieświadomością (w której swe źródło mają nieuświadomione mechanizmy działania, wewnętrzne konflikty, pragnienia, potrzeby, sposoby interpretowania rzeczywistości społecznej oraz wzorce relacji interpersonalnych). Drogą do poznawania treści nieświadomych są dla terapeuty marzenia senne, objawy nerwicowe, przejęzyczenia oraz nieuświadomione sposoby tworzenia i przeżywania relacji z innymi ludźmi (w tym także z terapeutą).

Psychoterapia psychodynamiczna zwraca szczególną uwagę na relację terapeutyczną, czyli więź, jaka rozwija się pomiędzy klientem a terapeutą w trakcie trwania leczenia. Terapeuta stawiając hipotezy dotyczące życia wewnętrznego osoby w procesie psychoterapeutycznym, uwzględnia zatem nie tylko wnoszone przez nią podczas terapii myśli, skojarzenia, przeżycia, informacje z historii życia, ale także dynamikę relacji psychoterapeutycznej. Szczególnie istotna jest tu analiza zjawiska przeniesienia, czyli nieświadomego procesu polegającego na kierowaniu do terapeuty uczuć, oczekiwań, postaw doświadczonych wobec znaczących osób w przeszłości.
Celem psychoterapii jest uzyskanie nowego rozumienia rzeczywistości wewnętrznej i zewnętrznej oraz analiza osobowości w sytuacji doświadczenia interpersonalnego w relacji terapeutycznej, co stanowi bazę do wprowadzania korzystnych zmian w funkcjonowaniu psychicznym i społecznym.

Jeśli jesteś zainteresowana/ny psychoterapią w podejściu psychodynamicznym zapraszamy do zapoznania się z biogramami naszych psychoterapeutek i umówienie się na konsultację z Eweliną Jarzębak, Małgorzatą Franczyk, Eweliną Stonawską lub Justyną Ziarkowską.

2. Behawioryzm – kierunek psychologii, który powstał na początku XX wieku. Na jego bazie rozwinęła się psychoterapia poznawczo-behawioralna.

Podstawowe tezy psychoterapii behawioralnej opierają się na teoriach uczenia się, które określają, wg jakich praw uczą się ludzie. Zgodnie z teorią behawioryzmu objawy psychopatologiczne, destruktywne zachowania są efektem wyuczenia, tj. tzw. normalne zachowania. Ponieważ zaburzenia są postrzegane jako wynik przyswojenia odziaływań zewnętrznych, dlatego behawioryzm skupia się na wpływie, jaki wywiera na zachowanie człowieka otoczenie.

Terapia behawioralna skupia się na modyfikacji zachowania człowieka z uwzględnieniem dogłębnej diagnozy opisu tego zachowania, w celu określenia przyczyny i procesu wyuczenia niepożądanych zachowań.

Niepożądane zachowania (a także lęki, objawy chorobowe, nie przystosowawcze reakcje) mogą być wynikiem:

• prostego naśladownictwa,
• warunkowania sprawczego – czyli powtarzania pewnych zachowań lub reakcji, gdyż były one w specyficzny sposób nagradzane,
• warunkowania klasycznego – opartego na wytworzeniu się związku pomiędzy pewnym wydarzeniem ze świata zewnętrznego (bodźcem) a reakcją wewnętrzną, emocjonalną czy reakcją naszego organizmu.

Terapia poznawcza jest rozwinięciem terapii behawioralnej. W praktyce oba kierunki często są łączone tworząc psychoterapię poznawczo-behawioralną.

Terapeuci poznawczy skupiają się na tym, czego człowiek jest świadom i do czego może dotrzeć swoja uwagą. Zauważyli oni, że uczucia i zachowania człowieka poprzedzane są przez myśli – interpretacje i znaczenia nadawane wydarzeniom. Terapia poznawcza zawiera elementy edukacyjne. Psychoterapeuta przekazuje klientowi wiedzę na temat mechanizmu powstawania danego zaburzenia, czy objawu, aby w ten sposób wspomóc aktywny udział osoby w procesie psychoterapii. W procesie tym analizie poddawana jest zależność przyczynowo-skutkowa, która od pojawienia się specyficznych myśli, czy interpretacji zdarzenia, prowokuje ujawnienie się charakterystycznych przeżyć, które wyznaczają reakcję behawioralną osoby. Klient w terapii poznawczej uczy się rozpoznawać swoją stałą, sztywną skłonność do tendencyjnej interpretacji zdarzeń, by nauczyć się ją rozpoznawać i uzyskiwać nad nią świadomą kontrolę. W ten sposób uczy się plastycznej interpretacji zdarzeń.

Podczas diagnozy psychoterapeuta poznawczy identyfikuje charakterystyczne interpretacje rzeczywistości, szuka sztywnych i utrwalonych przekonań, które za tymi interpretacjami stoją oraz identyfikuje błędy w myśleniu, np. wynikające z nadmiernej generalizacji.

3. Nurt humanistyczno-egzystencjalny – nurt w psychoterapii, który rozwinął się w latach 40. XX w. Jego korzenie wiążą się nierozerwanie z egzystencjalizmem, a idee podkreślają znaczenie takich, specyficznie ludzkich czynników, jak: poczucie autonomii i sensu życia, wolna wola, system wartości i dążeń życiowych. W nurcie tym zaburzenia psychiczne traktowane są w kategoriach deficytu rozwoju osobowości, którego przyczyny upatrywane są w niezaspokojeniu takich potrzeb jak: miłość, akceptacja, realizacja znaczących dla jednostki wartości.

W psychoterapii humanistycznej znaczenie teorii psychologicznych ustępuje znaczeniu, jakim obdarzany jest związek emocjonalny i charakter kontaktu pomiędzy klientem a psychoterapeutą. Jakość tego kontaktu ujawnia świat wewnętrznych przeżyć osoby oraz jego ewentualne zniekształcenia. W omawianym nurcie mieści się wiele szkól terapeutycznych, które łączy postrzeganie problemów człowieka, jako efektów wewnętrznych ograniczeń i zahamowani w indywidualnym rozwoju. Psychoterapia ma zatem za zadanie stworzyć warunki do tego, by odblokować możliwości rozwoju, pomoc w usunięciu wewnętrznych ograniczeń. Źródłem tych zahamowań są przekonania, sądy, wartości narzucone przez innych ludzi, niezgodne zaś z wewnętrznymi doświadczeniami osoby. Psychoterapia humanistyczna ma na celu doprowadzić do poszerzenia świadomości własnego „ja”, aby życie, jakie człowiek wiedzie, nastawione było na realizowanie jego własnych możliwości, pomysłów, ambicji czy pragnień. W terapii wykorzystuje się wspomnienia przeszłych doświadczeń, stanów emocjonalnych, doznań cielesnych. Aktywność terapeuty nie jest nastawiona na posługiwanie się ustalonym repertuarem technik. Jego praca polega na stworzeniu osobie będącej w procesie psychoterapii warunków, aby mogła ona się rozwijać poprzez dostrzeżenie własnych potrzeb i indywidualnego świata wewnętrznego ukrytego dotąd za wewnętrznymi ograniczeniami.

W terapii Gestalt, należącej do nurtu humanistyczno-egzystencjalnego, ekspresję „ja” uznaje się za jeden z najistotniejszych czynników leczących. Terapia ta jest przede wszystkim skoncentrowana na doświadczeniach emocjonalnych klienta, na specyficznych blokadach sensoryczno-poznawczo-motorycznych. Terapeuta zajmuje się umożliwianiem integracji wymienionych systemów. Zachęca do uświadamiania, przeżywania tych doświadczeń i ich ekspresji. W terapii tej większą wartość przypisuje się działaniom, niż słowom, przeżywaniu, niż myśleniu oraz procesowi interakcji terapeutycznej, niż przekonaniom na ten temat. Nacisk położony zostaje na wyostrzeniu świadomości potrzeb, dobry kontakt z nimi oraz ich zaspokojenie. Do zadań terapeuty należy praca z ciałem klienta (zwraca się uwagę na sposób oddychania, postawę ciała, ruch i układ mięśni). Terapia ma wykształcić lub wspomóc zdolność osoby do opisywania swoich doznań cielesnych, odkryć ich znaczenie, a także innych procesów niewerbalnych. Terapeuta bada ponadto i lokalizuje biegunowości i przeciwstawnie działające siły w osobowości klienta. Celem terapii jest zbudowanie dialogu pomiędzy odszczepionymi częściami „ja’ oraz uzyskanie ich integracji. Ponadto ważnym celem jest praca nad niedokończonymi sytuacjami, które rozumiane są jako wyraz odrzuconych funkcji „ja”.

W terapii tej kładzie się nacisk na koncentrowanie swojego przeżywania na tym, co dzieje się tu i teraz, co jest doświadczane w danej chwili oraz prace nad ekspresją „ja” w sytuacji interpersonalnej. Rezultatem jest odzyskanie energii życiowej, nadanie własnej egzystencji spójności i znaczenia, odblokowanie możliwości czerpania satysfakcji z siebie i własnego życia. Ponadto świadome działania klienta, nad którymi pracuje z psychoterapeutą, wzmacniają jego poczucie „ja”.

Jeśli jesteś zainteresowana/ny psychoterapią w podejściu humanistycznym zapraszamy do kontaktu z Karoliną Sochą.

4. Podejście systemowe – nurt w psychoterapii zwany inaczej interakcyjnym, który zaczął się rozwijać w Stanach Zjednoczonych na przełomie lat 40. i 50. XX w. w związku z obserwacją zmian kulturowych zachodzących w tym okresie w społeczeństwie amerykańskim. Duży napływ imigrantów po II Wojnie Światowej do USA wywołał wiele problemów społecznych i adaptacyjnych, a specjaliści dostarczający w związku z owymi problemami pomocy psychologicznej zaczęli zwracać uwagę na znaczenie więzi społecznych w rozwoju zaburzeń psychicznych i ich leczeniu.

W podejściu tym rozumienie człowieka jest ściśle i nierozerwalnie związane z wpływem jego bezpośredniego otoczenia czy środowiska, a więc rodziny takiej, jaką jest ona aktualnie, bez sięgania do jej historii. W terapii systemowej z oczywistych powodów powinna zatem uczestniczyć cała rodzina, a nie tylko pojedynczy jej członek, którego traktuje się jako osobę wydelegowaną przez rodzinę do leczenia.

Podobnie jak w przypadku innych nurtów psychoterapii, także i tutaj nie mamy do czynienia z jedna szkołą, lecz wieloma podejściami, które łączy tzw. perspektywa komunikacyjna lub strukturalna. Część szkól zwraca szczególną uwagę na charakter komunikacji wzajemnej pomiędzy ludźmi, zarówno w kontekście różnych kanałów i środków komunikacji, do których zaliczane są objawy chorobowe, zaburzenia, dysfunkcyjne zachowania; jak i w kontekście sprzeczności pojawiających się w obserwacji komunikacji na różnych jej poziomach (werbalnym, niewerbalnym, dosłownym, symbolicznym czy niebezpośrednim). Terapeuci zajmujący się problematyką komunikacji zwracają uwagę na to, co ludzie w systemie rodzinnym przekazują sobie wzajemnie na poziomie ukrytym/utajonym i uczą klientów dostrzegać w sposobie wzajemnego porozumiewania się nie tylko treści świadome, przekazywane w sposób intencjonalny, ale także warstwę wyrażającą ustosunkowania do rozmówcy. Pokazują ponadto, że komunikacja nie jest procesem liniowym o określonym początku (przyczynie) i końcu (skutku), ale że należy ją ujmować w kategoriach pętli sprzężeń zwrotnych, czyli powtarzających się wzorów wzajemnego reagowania. Dzięki temu klienci mają szansę uzyskać kontrolę nad sposobem komunikowania się i w ten sposób zmieniać istniejące, niesatysfakcjonujące relacje.

W perspektywie strukturalnej szczególną uwagę zwraca się na role pełnione w systemie rodzinnym, na specyficzne podsystemy (rodzice, małżonkowie, dzieci, rodzeństwo) i oddzielające je granice. Istota problemu w rodzinie może odnosić się do tychże granic. Mówi się tu o dwóch skrajnych sytuacjach: braku granic lub granicach niewyraźnych oraz granicach tak szczelnych, że uniemożliwiają zbudowanie więzi pomiędzy członkami rodziny. Wg psychoterapeutów przyjmujących perspektywę strukturalną, rodzina powinna spełniać dwie podstawowe funkcje: dawać poczucie przynależności oraz pomagać w budowaniu poczucia odrębności. Jeśli granice w rodzinie są zbyt sztywne i szczelne, w rodzinie nie wytworzy się poczucie przynależności, jednakże ich brak lub słabość nie pozwolą na określenie kim się jest, a kim nie, co w konsekwencji neguje możliwość określenia siebie i własnej odrębności.

Umów wizytę